پسوریازیس (Psoriasis) یا بیماری صدف یک بیماری پوستی است که اغلب این بیماری با سوتعبیر مواجه می شود؛ یعنی اینکه افرادی که به پسوریازیس مبتلا می شوند، متاسفانه معمولا با پیش داوری، تعصب و تبعیض روبرو هستند. بزرگترین تصور غلط در مورد بیماری پسوریازیس، این است که این بیماری، یک بیماری مسری است یا این که این ناخوشی ، فقط یک بیماری صرفا محدود به پوست است (منتشر نیست).
بیماری پسوریازیس (صدف) چیست؟
پسوریازیس در واقع یک بیماری خود ایمنی است و به این معنی است که سیستم ایمنی بدن پوست خود را به عنوان یک دشمن می بیند و آن را بی وقفه مورد حمله قرار می دهد. پس در نتیجه، سلول های پوست که به طور معمول یک هفته به رشد خود ادامه می دهند و سطح خارجی پوست را تشکیل می دهند، حال این وضعیت باعث می شود که این فرایند رشد آنها تنها یک روز به طول بکشد.
این لایه ی برگ مانند که سلول های اضافی پوست بدن شما هستند، باعث ایجاد یک نشان به شکل تکه های قرمز، سفید و یا نقره ای بر روی پوست شما می شوند.
زخم‌های ناشی از پسوریازیس معمولی، نقره‌ای مایل به سفید هستند و در ضخامت‌های ضخیم و قرمز رشد می‌کنند. گاهی اوقات این تکه‌ها از بین می‌روند و خونریزی می‌کنند. پسوریازیس نتیجه یک فرآیند تولید پوست است.
به‌طورمعمول، سلول‌های پوستی عمیق در پوست رشد می‌کنند و به‌آرامی به سطح می‌رسند. درنهایت، آنها ریزش می‌کنند. چرخه عمر یک سلول پوست یک ماه است.
در افراد مبتلابه پسوریازیس، این فرآیند تولید ممکن است فقط چند روز رخ دهد. به همین دلیل، سلول‌های پوست زمانی برای ریزش ندارند. این تولید بیش‌ازحد سریع، باعث ایجاد سلول‌های پوست بیش‌ازحد می‌شود.
زخم‌ها معمولاً بر روی مفاصل، مانند آرنج و زانو، رشد می‌کنند. آنها ممکن است در هرجایی از بدن، ازجمله دست، پاها، گردن، پوست سروصورت، توسعه پیدا کنند. موارد کمتر شایع بیماری پسوریازیس، مواردی هستند که ناخن‌ها، دهان و ناحیه اطراف تناسلی را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
پسوریازیس حدود ۷.۵ میلیون آمریکایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری خود ایمنی مزمن معمولاً با چندین شرایط دیگر مرتبط است، ازجمله دیابت نوع ۲، بیماریهای التهابی روده، بیماریهای قلبی عروقی و آرتریت پسوریازیس.
علت بیماری پسوریازیس (Psoriasis)
هیچ کس نمی داند دقیقا به چه دلیل سیستم ایمنی بدن به دین سان دچار انحراف در عملکرد می شود. برخی از موارد ممکن است به دلایل ژنتیکی باشد، اما بسیاری از آنها احتمالا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند استرس، عفونت، عوارض جانبی داروها و یا حتی چیزی به ظاهر ساده به مانند نیش یک حشره (مانند ساس) باشد.
داشتن سابقه خانوادگی پسوریازیس، چاق بودن و سیگاری بودن همگی، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند.
پسوریازیس یک بیماری مزمن است، به این معنی که این بیماری در بدن شما در طول زندگی باقی می ماند. بیش از ۷ میلیون آمریکایی، در هر دو گروه مردان و زنان، به پسوریازیس مبتلا شده اند و بیشترین گسترش این بیماری بین سنین ۱۵ تا ۳۵ سال است.
انواع پسوریازیس
پنج نوع ازبیماری پسوریازیس وجود دارد ، که رایج ترین آنها پسوریازیس پلاکی است.
سایر شکل های این بیماری پسوریازیس خالدار، معکوس، دانه چرکی و اریترو درمیک است که همه آنها علائم کمابیش متفاوت را دارند و ممکن است بر روی پوست قسمت های مختلف بدن ظاهر شوند.
شما حتی می توانید بیش از یک نوع پسوریازیس را در یک زمان داشته باشید.
ارتباط پسوریازیس با دیگر بیماری های مزمن
پسوریازیس می تواند بسیار بیشتر از صرفا ناحیه پوست بر روی بدن،تاثیر بگذارد. حدود ۴۰٪ از افرادی که پسوریازیس رنج می برند، با گسترش التهاب مفاصل پسوریاتیک در مفاصل خود روبرو هستند.
دیگر افراد مبتلای به این بیماری، ممکن است به دیابت نوع ۲، بیماری های قلبی و دیگر بیماریهای خود ایمنی مبتلا شوند. به مانند دیگر بیماری های مزمن، پسوریازیس هم می تواند به افسردگی منجر شود و به عزت نفس فرد آسیب دیده و مبتلای به این بیماری مرموز خدشه وارد کند.
گزینه های درمان پسوریازیس
پسوریازیس هیچ درمان قطعی ندارد، درمان به‌منظور کاهش التهاب و زخم‌ها، کاهش رشد سلول‌های پوست و حذف پلاک‌ها است.
درمان پسوریازیس به سه دسته تقسیم می‌شود: درمان‌های موضعی، داروهای سیستمیک و درمان با نور (اعم از طبیعی و مصنوعی).
درمان موضعی
- کرم‌ها و پمادهایی که به‌طور مستقیم به پوست زده می‌شوند و می‌توانند برای کاهش پسوریازیس خفیف تا متوسط مفید باشند.
- درمان‌های پسوریازیس موضعی عبارت‌اند از:
- کورتیکواستروئیدهای موضعی
- رتینوئیدهای موضعی
- آنترالین
- ویتامین D
- اسید سالیسیلیک
- مرطوب‌کننده
داروهای سیستمیک
افراد مبتلابه پسوریازیس متوسط تا شدید و کسانی که به سایر انواع درمان پاسخ نداده‌اند، ممکن است نیاز به مصرف داروهای خوراکی یا تزریقی داشته باشند. بسیاری از این داروها دارای عوارض جانبی شدیدی هستند، بنابراین پزشکان معمولاً آنها را برای مدت کوتاهی تجویز می‌کنند.
این داروهای سیستمیک عبارت‌اند از:
- متوترکسات
- سیکلوسپورین
- داروهای بیولوژیک
- رتینوئید
نور درمانی
درمان این پسوریازیس با استفاده از اشعه ماوراء بنفش (UV) یا نور طبیعی است. نور آفتاب گلبول های سفید خون را که به سلول های سالم پوست حمله می کنند را می کشد و باعث رشد سریع سلول می شود.
هر دو نور UVA و UVB ممکن است در کاهش علائم پسوریازیس خفیف تا متوسط مفید باشند. اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید از ترکیبی از درمان ها بهره مند خواهند شد.
این نوع درمان بیشتر از یک نوع درمان برای کاهش علائم استفاده می کند. بعضی از مردم ممکن است از همان درمان برای تمام عمر خود استفاده کنند. دیگران ممکن است نیاز به تغییر گاه به گاهی در نحوه درمان را داشته باشند، اگر علائم پوستی آنها متوقف شود، می توانند از آنچه که دارند استفاده می کنند.
داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پسوریازیس
اگر پسوریازیس متوسط یا شدید داشته باشید یا اگر پسوریازیس دیگر به درمان‌های دیگر پاسخ ندهد، پزشک شما ممکن است یک داروی خوراکی یا تزریقی را برای درمان در نظر بگیرد.
شایع‌ترین داروهای خوراکی و تزریقی که برای درمان پسوریازیس مورداستفاده قرار می‌گیرند عبارت‌اند از:
داروهای بیولوژیک: این کلاس داروها سیستم ایمنی بدن را تغییر می‌دهد و از تعامل بین سیستم ایمنی بدن و مسیرهای التهابی جلوگیری می‌کند. این داروها تزریق یا تزریق داخل وریدی (IV) تزریق می‌شود.
رتینوئیدها: این داروها تولید سلول‌های پوست را کاهش می‌دهد. هنگامی‌که استفاده از آنها را متوقف کنید، علائم بیماری پسوریازیس احتمالاً بازمی‌گردد. عوارض جانبی شامل ریزش مو و التهاب لب است. زنان که باردار هستند یا ممکن است در سه سال آینده باردار شوند، نباید از رتینوئیدها به خاطر خطر نقص احتمالی درزایمان، استفاده کنند.
سیکلوسپورین: این دارو از پاسخ سیستم ایمنی جلوگیری می‌کند که می‌تواند علائم بیماری پسوریازیس را کاهش دهد. همچنین به این معنی است که یک سیستم ایمنی ضعیف دارید، بنابراین ممکن است به‌راحتی بیمار شوید. عوارض جانبی شامل مشکلات کلیوی و فشارخون بالا است.
متوترکسات: مانند سیکلوسپورین، این دارو باعث از بین رفتن سیستم ایمنی بدن می‌شود. ممکن است عوارض جانبی کمتری در هنگام مصرف در دوزهای پایین ایجاد شود، اما در طول مدت طولانی می‌تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. این شامل آسیب کبدی و تولید گلبول‌های قرمز و سفید می‌شود.
توصیه‌های مربوط به رژیم غذایی برای افراد مبتلابه بیماری پسوریازیس
غذا نمی‌تواند باعث درمان این بیماری شود و یا حتی در درمان بیماری پسوریازیس کمکی کند، اما خوردن بهتر ممکن است نشانه‌های این بیماری را کاهش دهد.
این پنج تغییر شیوه زندگی ممکن است به کاهش علائم پسوریازیس و کاهش عوارض کمک کند:
از دست دادن وزن: کاهش وزن ممکن است شدت بیماری را کاهش دهد. از دست دادن وزن نیز ممکن است باعث شود که روند درمان مؤثرتر باشد. مشخص نیست چقدر وزن با بیماری پسوریازیس ارتباط دارد، بنابراین حتی اگر علائم شما بدون تغییر باقی بماند، وزن کم هنوز هم برای سلامتی شما مناسب است.
خوردن غذاهای سالم برای سلامت قلب: مصرف چربی‌های اشباع‌شده که در محصولات حیوانی مثل گوشت و مواد لبنی یافت می‌شود را کاهش دهید. مصرف خود را از پروتئین‌های نابالغ که حاوی اسیدهای چرب امگا ۳ مانند ماهی آزاد، ساردین و میگو است، افزایش دهید. منابع گیاهی امگا ۳ عبارت‌اند از گردو، دانه کتان و سویا.
اجتناب از غذاهای محرک این بیماری: پسوریازیس باعث التهاب می‌شود. برخی غذاها نیز باعث التهاب می‌شوند. از خوردن این غذاها اجتناب کنید که این امر ممکن است علائم را بهبود بخشد. این غذاها شامل گوشت قرمز، شکر تصفیه‌شده، غذاهای فرآوری شده و محصولات لبنی است.
نوشیدن الکل کمتر: مصرف الکل می‌تواند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد. پس بهتر است کلاً الکل و نوشیدنی‌های الکلی مصرف نکنید و برای ترک مصرف این ماده مضر، با پزشک خود صحبت کنید.
مصرف ویتامین‌ها: برخی از پزشکان رژیم غذایی با غنی از ویتامین را برای مصرف جداگانه ویتامین‌ها ترجیح می‌دهند. بااین‌حال، حتی سالم‌ترین مواد ممکن است به کمک مواد مغذی مناسب برای هضم و بهره‌برداری بدن از آن مواد نیاز داشته باشد. از پزشک خود بپرسید که آیا شما باید به یک مکمل برای رژیم غذایی شما در نظر بگیرد یا نه.
منبع مقاله HEALTHLINE
این مقاله به طور اختصاصی توسط داروباکس ترجمه شده است. اگر مقاله فوق مورد پسند شما واقع شد، خرسند خواهیم شد که نظرات و پیشنهادات و انتقادات خود را برای هرچه بهتر شدن سطح کیفی مقالات با ما در میان بگذارید و از دیگر مقالات ما در بخش سلامت و تغذیه سایت دیدن فرمایید.
