ویتامین B2 (ریبوفلاوین): مزایا، منابع و اثرات کمبود این ویتامین در بدن

ویتامین B2 که همچنین ریبوفلاوین نامیده می‌شود، یکی از ۸ ویتامین گروه B است. همه ویتامین‌های B به بدن کمک می‌کنند تا غذا (کربوهیدرات‌ها) را به سوخت (گلوکز) تبدیل کند که از این روش برای تولید انرژی استفاده می‌شود. این ویتامین‌های گروه B که اغلب به‌عنوان ویتامین‌های B کمپلکس شناخته می‌شوند، همچنین به بدن در متابولیزه کردن چربی‌ها و پروتئین کمک می‌کند. آن‌ها این کار را با تبدیل مواد مغذی از کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها و پروتئین به انرژی قابل‌استفاده در قالب “ATP” انجام می‌دهند به همین دلیل، ویتامین B2 برای عملکرد هر سلول مجزا در بدن شما موردنیاز است. درواقع ویتامین B2 باید در مقدار کافی در بدن وجود داشته باشد تا ویتامین‌های دیگر گروه B ازجمله B6 و اسیدفولیک به‌درستی کار خود را انجام دهند. تمام ویتامین‌های گروه B مسئولیت کارهایی شامل کمک به‌سلامت سیستم عصبی، سلامت قلب و سلامت بدن، سلامت پوست و چشم، کاهش التهاب، عملکرد هورمونی و حفظ سوخت‌وساز بدن و سیستم گوارش در بدن را دارا هستند. وجود ویتامین‌های B کمپلکس برای کبد، پوست، مو و چشم ضروری است.

نقش ویتامین B2 در بدن

این ویتامین، ویتامینی مهم است که علاوه بر تولید انرژی برای بدن، به‌عنوان یک آنتی‌اکسیدان عمل می‌کند که با ذرات مضر در بدن شناخته‌شده به‌عنوان رادیکال‌های آزاد مبارزه می‌کند. رادیکال‌های آزاد می‌توانند به سلول‌ها و DNA آسیب برسانند و ممکن است به روند پیری و همچنین گسترش برخی از مشکلات بهداشتی مانند بیماری‌های قلبی و سرطان کمک کنند. آنتی‌اکسیدان‌هایی مانند ریبوفلاوین می‌توانند با رادیکال‌های آزاد مبارزه کنند و ممکن است باعث کاهش آسیب یا کمک به جلوگیری از آسیب‌های آن‌ها شوند. ویتامین B2 مسئول حفظ سلول‌های خونی سالم است و برای رشد و تولید گلبول‌های قرمز خون نقشی مهم دارد. همه ویتامین‌های گروه B محلول در آب هستند و این به این معنی است که بدن آن‌ها را ذخیره نمی‌کند. پس ازآنجاکه این‌یک ویتامین محلول در آب است مانند تمام ویتامین‌های گروه B، ویتامین B2 باید از طریق یک رژیم سالم به دست آید و که اغلب در هرروز به‌طور ایده آل برای رفع کمبود ریبوفلاوین مصرف شود و کمبود ریبوفلاوین یا همان ویتامین۲B در رژیم غذایی شما می‌تواند عوارض جانبی جدی را در بدن ایجاد کند.

کمبود ویتامین B2 و علائم ابتلای به آن

بر اساس گزارش USDA، کمبود ویتامین B2 ریبوفلاوین در کشورهای غربی و کشورهای توسعه‌یافته خیلی شایع نیست، زیرا بسیاری از کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده با ریبوفلاوین تقویت می‌شوند. علاوه بر این، سایر غذاهایی که معمولاً مصرف می‌شوند مانند تخم‌مرغ و گوشت می‌تواند منبع خوبی از ویتامین B2 نیز باشد. RDA مصرف این ویتامین را برای مردان بالغ به‌صورت ۱.۳ میلی‌گرم در روز و ۱.۱ میلی‌گرم در روز برای زنان توصیه می‌کند، درحالی‌که کودکان و نوزادان نیاز کمتری به این ویتامین‌دارند. برای کسانی که از کمبود ریبوفلاوین یا شرایطی که مربوط به کم‌خونی، سردرد میگرنی، اختلالات چشم، اختلال عملکرد تیروئید و برخی از مشکلات دیگر رنج می‌برند، ویتامین B2 برای کمک به اصلاح این مشکلات ضروری است. اکثر افراد سالم که رژیم غذایی متعادلی رادارند، ریبوفلاوین را به‌اندازه کافی مصرف می‌کنند. بااین‌حال، افراد مسن و کسانی که الکل یا نوشیدنی‌های الکلی مصرف می‌کنند، ممکن است به علت رژیم غذایی فقیر، ریسک کمبود ریبوفلاوین را داشته باشند. علائم کمبود ریبوفلاوین عبارت‌اند از:

• خستگی

• رشد کند

• مشکلات گوارشی

• وجود ترک و زخم در اطراف گوشه های دهان

• زبان قرمز رنگ متورم

• خستگی چشم

• تورم و درد گلو

• حساسیت به نور.

• تغییرات خلقی، مانند افزایش اضطراب و علائم افسردگی

• کم‌خونی

• آسیب عصبی

آب مروارید(Cataracts)

ویتامین B2 همراه با سایر مواد مغذی برای داشتن قدرت بینایی طبیعی اهمیت دارد. مطالعات اولیه نشان می‌دهد که ریبوفلاوین ممکن است به جلوگیری از آب‌مروارید، آسیب رساندن به عدسی چشم کمک کند که می‌تواند به تاری دید منجر شود. در یک مطالعه دو سوکور کنترل‌شده با پلاسیبو، افرادی که مکمل نیاسین و ریبوفلاوین مصرف کردند، میزان ابتلای کمتری به آب‌مروارید نسبت به افرادی که سایر ویتامین‌ها و مواد مغذی مصرف می‌کردند را داشتند. بااین‌حال، محققان نمی‌دانند که آیا این به دلیل مصرف ریبوفلاوین، نیاسین یا ترکیبی از این دو است. تحقیق بیشتری لازم است تا اینکه ببینید که آیا ریبوفلاوین واقعاً می‌تواند در جلوگیری از ابتلای به عارضه آب‌مروارید نقش داشته باشد.

سردرد میگرنی

مطالعات متعدد نشان می‌دهد که افراد مبتلابه میگرن ممکن است با مصرف این ویتامین با کاهش میزان میگرن روبرو شوند. یک مطالعه دو سوکور کنترل‌شده با پلاسیبو نشان داد که مصرف ۴۰۰ میلی‌گرم ریبوفلاوین در روز، تعداد حملات میگرنی را به نصف کاهش می‌دهد. بااین‌حال، این مطالعه ریبوفلاوین را با داروهای معمولی که برای پیشگیری از میگرن استفاده می‌شود مقایسه نمی‌کند و البته تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است.

اوتیسم

تحقیقات اولیه نشان می‌دهد که مصرف مکمل‌های ویتامین B2 همراه با ویتامین B6 و منیزیم سطح اسیدهای دیاربوکسیلیک (اسیدهای آلی غیرطبیعی) را در ادرار کودکان مبتلا به اوتیسم کاهش می‌دهد.

منابع تغذیه‌ای ویتامین B2 (ریبوفلاوین)

بهترین منابع ریبوفلاوین عبارت‌اند از:

• مخمر آبجو

• بادام‌ها

• گوشت

• غلات کامل

• جوانه گندم

• برنج وحشی

• قارچ

• سویا

• شیر

• ماست

• تخم‌مرغ

• کلم بروکلی

• جوانه‌های بروکسل

• اسفناج

آرد و غلات معمولاً غنی‌شده با ریبوفلاوین هستند.

ویتامین B2 (ریبوفلاوین) در برخورد با نور نابود می‌شود؛ بنابراین غذا باید از نور محافظت شود تا از محتوای ویتامین B2 محافظت شود. درحالی‌که ریبوفلاوین توسط گرما نابود نمی‌شود، در هنگام پختن غذاها یا خیساندن آن می‌تواند در آب مقدار آن کم شود. برشته کردن و بخار دادن مقداربیشتری از ریبوفلاوین را نسبت به سرخ کردن یا بخارپز کردن حفظ می‌کند.

فرم‌های موجود ویتامین B2

ریبوفلاوین به‌طورکلی در مولتی‌ویتامین‌ها و ویتامین B کمپلکس وجود دارد همچنین به‌طور جداگانه در قرص‌های ۲۵، ۵۰ و ۱۰۰ میلی‌گرم به‌صورت جداگانه عرضه می‌گردد.

چطور این ویتامین را دریافت کنیم؟

همان‌طور که با در مورد داروهای دیگر صادق است، قبل از دادن مکمل‌های ریبوفلاوین به یک کودک، با یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی مشورت کنید. مقدار توصیه‌شده مصرفی روزانه برای ریبوفلاوین به شرح زیر است:

اطفال

• نوزادان،  در بدو تولد تا ۶ ماه: ۰.۳ میلی‌گرم (مصرف کافی)

• نوزادان ۷ تا ۱۲ ماهه: ۰.۴ میلی‌گرم (مصرف کافی)

• کودکان ۱ تا ۳ سال: ۰.۵ میلی‌گرم (RDA)

• کودکان ۴ تا ۸ سال: ۰.۶ میلی‌گرم (RDA)

• کودکان ۹ تا ۱۳ سال: ۰.۹ میلی‌گرم (RDA)

• پسران ۱۴ تا ۱۸ سال: ۱.۳ میلی‌گرم (RDA)

• دختران ۱۴ تا ۱۸ سال: ۱ میلی‌گرم (RDA)

بزرگ‌سالان

• مردان ۱۹ ساله و بالاتر: ۱.۳ میلی‌گرم (RDA)

• زنان ۱۹ ساله و بالاتر: ۱.۱ میلی‌گرم (RDA)

• زنان باردار: ۱.۴ میلی‌گرم (RDA)

• شیردهی زنان: ۱.۶ میلی‌گرم (RDA)

ریبوفلاوین در زمان بین وعده‌های غذایی دریافت می‌شود، بهترین درصد جذب را در بدن دارد.

افرادی که یک رژیم متعادل روزانه مصرف نمی‌کنند ممکن است از مصرف مولتی‌ویتامین و مواد معدنی بهره‌مند شوند.

احتیاط

با توجه به پتانسیل عوارض جانبی و تداخل با داروها، باید تنها مکمل‌های غذایی را تحت نظارت یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی معالجه مصرف کنید. مصرف ریبوفلاوین به‌طورکلی ایمن است حتی اگر در دوزهای بالا مصرف شود. به نظر نمی‌رسد ریبوفلاوین عوارض جانبی جدی ایجاد کند. دوزهای بسیار بالا ممکن است باعث شود که موارد زیر ایجاد شود:

• خارش

• بی‌حسی

• سوزش پوست یا احساس خستگی

• ادرار زرد یا نارنجی‌رنگ

• حساسیت به نور

مصرف هر یک از ویتامین‌های گروه B برای مدت طولانی می‌تواند منجر به عدم تعادل سایر ویتامین‌های مهم گروه ب شود. به همین دلیل، ممکن است بخواهید یک مکمل گروه ویتامین B را که شامل تمام ویتامین‌های B می‌شود را مصرف کنید.

تداخلات احتمالی

اگر در حال حاضر با هر یک از داروهای زیر درمان می‌شوید، نباید از مکمل‌های ویتامین B2 بدون مشورت با مراقب سلامت یا پزشک خود استفاده کنید:

داروهای آنتی کولینرژیک: پزشکان از داروهای آنتی کولینرژیک برای درمان انواع بیماری‌ها، ازجمله اسپاسم های دستگاه گوارش، آسم، افسردگی و بیماری‌های حرکتی استفاده می‌کنند. این داروها ممکن است باعث شود بدن ریبوفلاوین را سخت‌تر جذب کند.

تتراسیکلین: ریبوفلاوین باعث تداخل در جذب و اثربخشی آنتی‌بیوتیک مانند تتراسایکلین می‌شود. تمام مکمل‌های ویتامین B به‌این‌ترتیب عمل می‌کنند. شما باید ریبوفلاوین را در زمان دیگری در طول روز به‌جز زمانی که تتراساکلین را استفاده می‌کنید، مصرف کنید.

داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای: داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای ممکن است سطح ریبوفلاوین را در بدن کاهش دهد. این داروها شامل موارد زیر است:

• ایمی پرامین (Tofranil)

• دسیم پرامین (نورپرمین)

• آمی تریپتیلین (الویل)

• نورتریپتیلین (پامولور)

داروهای ضد جنون (روان پریشی): داروهای ضد روان‌پریشی به نام فنوتیازین (مانند کلرپاموزین یا تورازین) ممکن است سطوح ریبوفلاوین را در بدن کاهش دهند.

دوکسوروبیسین: ریبوفلاوین ممکن است جذب دوزوروبیسین که داروهایی هستند که برای درمان برخی از سرطان‌ها مورداستفاده قرار می‌گیرند را تحت تأثیر قرار دهد. همچنین، دوکسوروبیسین ممکن است سطح ریبوفلاوین را در بدن کاهش دهد. پزشک شما به شما اطلاع خواهد داد که آیا شما باید یک مکمل ریبوفلاوین مصرف کنید یا نه.

متوترکسات: این دارو برای درمان بیماری‌های سرطانی و خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود. این دارو با جذب ریبوفلاوین توسط بدن تداخل داشته باشد.

فنی توئین (دیلانتین): این دارو که برای کنترل تشنج( صرع) استفاده می‌شود، ممکن است بر میزان ریبوفلاوین در بدن تأثیر بگذارد.

Probenecid: این دارو که برای درمان بیماری نقرس استفاده می‌شود، ممکن است جذب ریبوفلاوین از دستگاه گوارش را کاهش داده و همچنین میزان آن را در ادرار افزایش دهد.

دیورتیک های تیازید (قرص‌های آب): دیورتیک هایی که متعلق به یک کلاس شناخته‌شده به‌عنوان تیازید، مانند هیدروکلروتیازید هستند، ممکن است موجب از دست رفتن میزان ریبوفلاوین بیشتری از طریق ادرار شوند.

منبع مقاله : UMM.EDU

این مقاله توسط گروه نویسندگان سایت داروباکس به‌طور اختصاصی ترجمه و تألیف شده است.