بیماری آرتروز یکی از بیماری‌هایی است که به‌خصوص در قشر سالمند آن‌ها را تحت تأثیر قرار داده و می‌تواند در زندگی روزمره آن‌ها تأثیر بگذارد؛ اما این بیماری چیست و چگونه پدید می‌آید؟ در داخل مفصل، بافتی به نام غضروف وجود دارد که مفصل را می‌پوشاند و از استخوان‌ها در برابر سایش به یکدیگر جلوگیری می‌کند. بیماری آرتروز (استئوآرتریت) زمانی رخ می‌دهد که غضروف مفصلی تخریب شود (شکسته شود). استخوان‌ها بر روی‌هم ساییدگی پیدا می‌کنند و همین امر باعث درد و مشکل حرکت مفصل می‌شود. بیماری آرتروز (استئوآرتریت) همچنین می‌تواند بر روی استخوان‌های نزدیک تأثیر بگذارد که می‌تواند باعث بزرگی و التهاب در آن قسمت‌ها شود. این بزرگ شدن به نام خار استخوان یا osteophytes نامیده می‌شود. اگرچه اصطلاح آرتریت به معنای التهاب مفصل است، در مفاصل بسیاری از افراد مبتلابه استئوآرتریت، التهاب نسبتاً کمی وجود دارد. به همین علت و به این دلیل که به نظر می‌رسد این نوع آرتریت ناشی از انحطاط مفصلی مرتبط با سن است، بسیاری از متخصصان و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی ترجیح می‌دهند این بیماری را به‌عنوان بیماری مفصلی تشخیص دهند. بیماری آرتروز (استئوآرتریت) می‌تواند از فرم خفیف تا بیماری شدید باشد. درد ناشی از بیماری آرتروز (استئوآرتریت) می‌تواند معنی‌دار باشد و معمولاً با حرکت مفصل بدتر می‌شود. بیماری آرتروز می‌تواند به یک مفصل محدود شود یا در یک مفصل که معمولاً زانو، لگن، دست، پا یا ستون فقرات است شروع شود و یا می‌تواند تعدادی مفصل را در برگیرد. اگر دست آسیب‌دیده باشد، معمولاً مفاصل بسیاری از انگشتان دست دچار آرتروز می‌شوند.
علل ایجاد بیماری آرتروز (استئو آرتریت)
بیماری آرتروز (استئوآرتریت) احتمالاً علت خاصی ندارد و برای ابتلای اکثر افراد به این بیماری هیچ علت مشخصی ندارد. سن عامل اصلی خطر است، زیرا بیماری آرتروز (استئوآرتریت) معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که افراد مسن‌تر می‌شوند. بااین‌حال، تحقیقات نشان می‌دهد که مفاصل همیشه با بالا رفتن سن افراد از بین نمی‌روند. به نظر می‌رسد سایر عوامل نیز به بیماری آرتروز در انسان کمک می‌کنند. آسیب‌های مرتبط با ورزش و یا آسیب‌های مکرر جزئی ناشی از حرکات تکراری در کار ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. ژنتیک نیز در بروز این بیماری نقش دارد. به نظر می‌رسد که چاقی خطر ابتلا به بیماری آرتروز را در زانو افزایش می‌دهد.
عوامل دیگری که خطر ابتلا به بیماری آرتروز (استئوآرتریت) را افزایش می‌دهند عبارت‌اند از:
• دوره‌های تکراری خونریزی در مفصل که ممکن است در بیماری هموفیلی یا سایر اختلالات خونریزی رخ دهد.
• دوره‌های تکراری در بیماری نقرس یا pseudogout که در آن اسید اوریک و یا کریستال‌های کلسیم در مفصل باعث التهاب در فرد مبتلا می‌شود.
• بافت‌مردگی بی‌خونی (آواسکولار نکروز)، وضعیتی که در آن خونریزی در استخوان در نزدیکی مفصل ذخیره می‌شود و منجر به مرگ استخوان و درنهایت آسیب مفصلی می‌شود. این مورد اغلب ران را درگیر می‌کند.
• التهاب مزمن (طولانی‌مدت) ناشی از بیماری‌های روماتیسمی قبلی مانند آرتریت روماتوئید.
• بیماری پوکی استخوان که می‌تواند خطر شکستگی استخوان را افزایش دهد و گاهی اوقات اگر شکستگی در نزدیکی مفصل باشد منجر به بروز بیماری آرتروز (استئوآرتریت می‌شود).
• اختلالات متابولیک مانند هموکروماتوز (سرریز و زیادی آهن) که در آن‌یک اختلال ژنتیکی منجر به وجود مقادیر آهن بیش‌ازحد در مفاصل و سایر قسمت‌های بدن و متعاقباً ایجاد مشکلاتی در این نواحی از بدن می‌شود.
یکی از نظریه‌ها این است که بعضی از افراد که با نقش مادرزادی غضروف یا نقایص جزئی در مفاصل متولد می‌شوند بیشتر در معرض تحلیل غضروفی قرار می‌گیرند. زنان اندکی بیشتر از مردان مبتلابه بیماری آرتروز (استئوآرتریت) می‌شوند. بیماری آرتروز (استئوآرتریت) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های در حوزه سلامت است که به‌طور تقریبی بر ۱۵.۸ میلیون نفر از افراد ساکن در ایالات‌متحده تأثیر می‌گذارد. در بسیاری از افراد، این بیماری تشخیص داده نمی‌شود. برآورد شده است که تقریباً نیمی از کسانی که مبتلابه بیماری استئوآرتریت هستند نمی‌دانند که درد و سفتی که تجربه می‌کنند علائم بیماری استئوآرتریت است.
علائم بیماری آرتروز
علائم بیماری آرتروز( استئوآرتریت) عبارت‌اند از:
• درد و تورم مفاصل پس از فعالیت یا در پاسخ به تغییرات آب‌وهوا
• انعطاف‌پذیری محدود، به‌ویژه پس از مدتی فرد نمی‌تواند حرکت کند.
• توده‌های استخوانی در انتهای انگشتان که گره‌های Heberden نامیده می‌شوند، یا در مفاصل میانی انگشتان که به نام گره‌های بوچارد نامیده می‌شوند.
هنگامی‌که مفصل جابجا می‌شود فرد احساس درد می‌کند.
• بی‌حسی یا سوزش در دست یا پاها که اگر آرتریت باعث ایجاد تغییرات استخوانی شود که بر عصب فشار وارد می‌آورد؛ به‌عنوان‌مثال، در گردن یا پایین کمر
• افراد مبتلابه استئوآرتریت اغلب از درد شدید شکایت دارند که در مفصل قرار دارند. به‌طورمعمول، با استفاده از مفصل و همچنین استراحت، درد از بین می‌رود. بااین‌حال، با افزایش بیماری، درد پایدارتر می‌شود. اغلب هنگامی‌که درد در طول شب به مقدار قابل‌ملاحظه است، با خواب تداخل ایجاد می‌کند.
تشخیص بیماری آرتروز
پزشک شما ممکن است در مورد ابتلای والدین شما به بیماری آرتروز (استئوآرتریت) سؤال کند، زیرا استئوآرتریت به نظر می‌رسد که یک بیماری ژنتیکی و با زمینه ارثی است. او شمارا بررسی خواهد کرد و به دنبال حساسیت، التهاب و تورم در اطراف مفصل یا مفاصل شما خواهد بود. هیچ آزمایشی وجود ندارد که تشخیص را تائید کند. پزشک شما ممکن است اشعه ایکس را سفارش دهد، اما استئوآرتریت فقط در آزمایش اشعه‌ی X در مراحل بعدی بیماری نشان داده می‌شود و بسیاری از افراد مبتلابه آرتروز در آزمایش اشعه ایکس که بر روی مفاصل انجام می‌شوند، بدون علائم و طبیعی هستند. متخصص مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین ممکن است یک آزمایش خون را برای بررسی شواهدی از مشکلات دیگر التهاب مفاصل، درخواست کند.
مدت مورد انتظار
آرتروز یک مشکل طولانی‌مدت است که معمولاً در طول زمان به‌آرامی بدتر می‌شود.
پیشگیری از بیماری آرتروز
هیچ راهی قابل‌اطمینان برای جلوگیری از بروز بیشتر موارد بیماری آرتروز وجود ندارد. بااین‌حال، شما ممکن است قادر به کنترل برخی از عواملی باشید که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. شما می‌توانید:
• وزن ایده آل بدن خود را حفظ کنید.
• از پوکی استخوان با انجام تمرین کافی و ویتامین D و کلسیم و احتمالاً با مصرف داروهای تجویزی اضافی (مانند آلندرونات / فوزاماکس یا ریسترونات / استونل) جلوگیری کنید.
• از حوادث و صدمات بزرگ که باعث بروز و تشدید این بیماری می‌شود جلوگیری کنید. این امر
• همچنین ممکن است باعث جلوگیری یا درمان هرگونه مشکلی شود که ممکن است به بروز آسیب مفصلی، مانند هموکروماتوز، نقرس یا عفونت کمک کند.
درمان بیماری آرتروز
درمان بر مدیریت درد و حفظ توانایی استفاده از مفصل تمرکز دارد.
داروهای ضدالتهاب و درد مانند استامینوفن (تیلنول) می‌تواند به کاهش سختی و درد کمک کند. همچنین داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (مانند داروهای ضدالتهابی) مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin و دیگران) یا ناپروکسن (Aleve، Naprosyn و …) نیز ممکن است در این زمینه کمک کنند. بااین‌وجود، NSAID ها ممکن است برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به زخم‌های زودرس دستگاه گوارش هستند، ازجمله افراد مبتلابه زخم دستگاه گوارش درگذشته و افراد مسن، ناایمن باشد. برای این افراد، داروهای جدیدتر که مهارکننده‌های سیکلوکئوکسینژاز ۲ (COX-2) هستند، مانند سلکوکسیب (Celebrex)، ممکن است باعث کاهش حساسیت به معده و روده شوند اما اثربخشی آن در مقایسه با داروهای دیگر کمتر است.
مشکلات معده، ازجمله زخم، شایع‌ترین عوارض جانبی این داروها هستند. سایر داروهای ضد درد، مانند داروهای ترامادول (Ultram) و یا کدئین، ممکن است، اگر سایر داروها اثربخش نباشند، تجویز شوند. در بعضی موارد، هنگامی‌که التهاب قابل‌توجه است، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است مایع را از مفصل برداشته و به مفصل یک داروی کورتیکواستروییدی تزریق کنند. بااین‌وجود، اگر داروهای مورداستفاده بیش‌ازحد مصرف شوند، این داروها می‌توانند به مفصل آسیب برسانند، بنابراین مراقبت‌های بهداشتی شما تنها زمانی لازم است باید از آن‌ها استفاده کند.
یکی دیگر از درمان‌های تائید شده برای استئوآرتریت زانو، تزریق هیالورونات است. هیالورونات یک ماده طبیعی در مفاصل است که روانی حرکات زانو را فراهم می‌کند. داروهای تزریقی هیالورونات به‌صورت تهیه می‌شوند که می‌تواند یک‌بار یا به‌صورت هفتگی و یا به‌صورت سه تا پنج هفته یک‌بار تزریق شود. برخی مطالعات نشان می‌دهند که این تزریق‌ها به کاهش عوارض بیماری کمک می‌کنند، اگرچه دیگر مطالعات هیچ سودی را از این درمان گزارش نکردند. مطالعات همچنین نشان می‌دهد که یک مکمل ضدعفونی‌کننده به نام گلوکوزامین سولفات ایمن است و ممکن است به کاهش علائم بیماری آرتروز در افراد مبتلابه استئو آرتریت در زانو کمک کند.
مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۱ منتشر شد نشان‌دهنده بهبود بعد از مصرف بیش از سه سال از مقدار ۱۵۰۰ میلی‌گرم گلوکوزامین در مقایسه با یک دارونما (یک قرص غیرفعال) برای بیماران مبتلابه این بیماری بود. مطالعه جدیدتر در سال ۲۰۰۶ نشان داد که گلوکوز امین به هنگام کار با همودی رتین برای فرم متوسط تا شدید بیماری آرتروز بهتر عمل می‌کند. بااین‌حال، هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد که می‌توان با درمان با گلوکوز امین عوارض این بیماری را قطعاً کاهش داد و یا متوقف نمود. این موضوع همچنان موردمطالعه قرارگرفته است. همچنین ممکن است کرم‌های حاوی کپسایسین که روی پوست و همچنین بر روی مفاصل دردناک استفاده می‌شود در این زمینه کمک‌کننده باشد. کمپرس گرم یا سرد می‌تواند درد را به‌طور موقت کاهش دهد. پزشک شما همچنین می‌تواند به شما در استفاده از پد گرم‌کننده، حمام گرم و یخ کمک کند تا همین امر باعث کاهش ناراحتی و درد شما شود.
احتمالاً دکتر شما تمرینات خاصی برای کاهش سختی و بهبود توانایی شما درحرکت مفصل به شما پیشنهاد می‌کند. ازآنجایی‌که وزن اضافی فشار بر روی مفاصل حساس را افزایش می‌دهد، مهم است که وزن بیش‌ازحد خود را از کاهش دهید. علاوه بر این، اگر استئوآرتریت ستون فقرات دارید، برای حفظ وزن مناسب و فشار به‌طور مرتب در سراسر بدن، حفظ وضعیت خوب شما موردنیاز است. درمانگران فیزیکی می‌توانند در ارائه توصیه (و یا نظارت) بر برنامه ورزشی و اقدامات لازم جهت کاهش فشار بر مفصل، مفید باشند. در موارد شدید، پزشک ممکن است عمل جراحی را برای اصلاح تغییر شکل در مفصل یا بازسازی یا جایگزینی مفصل ران یا مفصل زانو توصیه کند.
چه زمانی باید به یک پزشک متخصص مراجعه کنید؟
اگر دچار درد مفصل و یا احساس سختی مفاصل در هنگام حرکت یا حرکت مفصلی محدودشده باشید، با پزشک خود دراین‌باره صحبت کنید.
پیش‌آگهی
هنگامی‌که به‌درستی درمان می‌شوید، علائم بیماری آرتروز معمولاً کنترل می‌شوند. بااین‌حال، این بیماری یک بیماری طولانی‌مدت است که ممکن است نیاز به مراقبت مداوم و تغییرات احتمالی در درمان در طول زمان داشته باشد.
منبع مقاله Drugs.com
این مقاله به‌طور اختصاصی توسط داروباکس ترجمه شده است.
