ایمی پرامین Imipramine

اطلاعات عمومی برای مصرف کنندگان

ایمی پرامین چیست؟
ایمي پرامين دارويي از دسته ی ضد افسردگی های سه حلقه ای می باشد و معمولاً برای درمان افسردگی در بزرگسالان تجویز می شود.این دارو همچنین در درمان شب ادراری در کودکان و موارد دیگری که مربوط به افسردگی نمی باشند هم استفاده دارد .
علت اصلی بروز افسردگی ناشناخته است اما هدف از درمان دارو همراه با مشاوره درمانی برطرف کردن علائم افسردگی نظیر خلق پایین، بی حالی،نداشتن انگیزه، افکار خطرناک ،اختلالات خواب و کاهش اشتها و…جهت رساندن فعالیت و عملکرد روزانه ی فرد به سطح طبیعی، می باشد.
داروهایی مانند ایمی پرامین می توانند به برطرف نمودن علائم افسردگی مانند کم خوابی یا کمبود اشتها کمک قابل توجهی کنند.

ایمی پرامین در بدن چگونه عمل می کند؟
این دارو در بدن با افزایش سطح ناقل های شیمیایی موجود در مغز که نقش پیام رسانی عصبی بین سلول های اعصاب رابر عهده دارند،علائم افسردگی رابرطرف می نماید.
اما در کودکان با سن بیشتر که با وجود این تغییرات مشکل پا بر جامی ماند، در برخی موارد نیاز به دارودرمانی وجود دارد.در این موارد ایمی پرامین توسط پزشک متخصص می تواند تجویز شود. اما این دارو برای اطفال زیر شش سال مناسب نمی باشد.

توصیه های ایمی پرامین
پیش از شروع مصرف این دارو در صورت باردار یا شیرده بودن ،سابقه ی بیماری هایی نظیر تیروئید پر کار ،مشکلات کبدی ،صرع،دیابت،یبوست های مزمن،بیماری قلبی عروقی،چشمی و یا بیماری های اعصاب و سایر بیماری هارا به پزشک خود اطلاع دهید.
از آنجا که این دارو بر روی سیستم عصبی تاثیر دارد،مصرف آن باید به صورت مداوم و تحت نظر پزشک باشد.اگرچه ممکن است در چند هفته ی ابتدایی درمان احساس بهبودی در شما ایجاد نشود،با این حال درمان خودرا ادامه دهید و طبق برنامه ی منظم به پزشک خود مراجعه کنید و همچنین برای بهبود روند درمان کلیه ی مشکلات و سوالات خودرا از پزشک یا داروساز خود سوال بفرمایید .
قطع این دارو به صورت ناگهانی و بدون نظر پزشک ،می تواند عوارض نامناسبی برای بیمار در برداشته باشد که اصطلاحا به آن سندرم محرومیت دارو می گویند و عوارضی همچون سردرد،تهوع،ضعف،حملات ترس و بی حالی در بر دارد.
از آنجا که این دارو می تواند در عملکرد داروهای دیگر در بدن اختلال ایجاد کند لازم است پیش از شروع مصرف لیستی از کلیه ی داروهای مصرفی خود (خصوصا سایر داروهایی که تاکنون و در یک ماه اخیر برای درمان افسردگی و خواب استفاده نموده اید) در اختیار پزشک یا داروسازتان قرار دهید.
اگر ایمی پرامین به صورت یک نوبت در روز تجویز شود بهترین زمان مصرف آن شب ها پیش از خواب می باشد.اما برخی پزشکان ترجیح می دهند دارو را در مقدار کمتر اما در دو تا سه نوبت در روز برای درمان افسردگی تجویز کنند لذا. حتماً دارو را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف نمایید.
ممکن است پزشک شما درمان را با مقدار داروی کم شروع کند و پس از عادت کردن بدن،مقدار داروی شمارا افزایش دهد تا احتمال بروز عوارض ناشی از دارو کمتر شود.
این دارو با غذا تداخلی ندارد و میتوانید آن را قبل یا بعد از غذا مصرف نمایید.
به دلیل این که مسمومیت با ضد افسردگی های سه حلقه ای بسیار خطرناک می باشد دارو را به همان مقدار تجویز شده مصرف کنید و دور از دسترس اطفال نگهداری کنید.در صورت مصرف بیش از حد یا ناخواسته ی دارو حتما با مرکز کنترل مسمومیت تماس بگیرید.

عوارض شایع ایمی پرامین
در مدت درمان با این دارو ممکن است خشکی دهان را تجربه کنید که برای برطرف نمودن آن می توانید از آدامس یا آبنبات های بدون شکر استفاده نمایید.
یبوست ،خواب آلودگی،تاری دید و احساس گیجی و خستگی نیز از عوارض شایع این دارو می باشند که با یک رژیم غذایی حاوی وعده های غذا سبک و ساده و حاوی فیبر مناسب و با محدود کردن غذا های چرب و پر ادویه و مصرف به اندازه آب در شبانه روز این علائم را کاهش دهید.
در ابتدای درمان با این دارو ممکن است افکار ناراحت کننده ی شما از گذشته بیشتر شوند اما نگران نباشید. باید بدانید که این افکار ناشی از مصرف این دارو و شروع اثر بخشی آن می باشند و به مرور زمان برطرف می شوند.
بهتر است در این موارد افکار خودرا با نزدیکان و یا مشاور و پزشک خود درمیان بگذارید و آگاهانه نسبت به برطرف کردن آنها اقدام نمایید .
مصرف الکل در مدت درمان با این دارو می تواند احتمال بروز عوارض ناشی از این دارو را افزایش دهد.
اگر برای اولین بار از این دارو استفاده می کنید ممکن است با تغییروضعیت سریع از حالت نشسته به ایستاده سرگیجه مختصری ایجاد شود کهبه مرور برطرف می شود. این حالت طبیعی است. هنگام برخواستن ، به ارامی بلند شويد.
در صورتی که مبتلا به دیابت هستید ،مصرف این دارو ممکن است باعث افزایش قندخون شما شود لذا قندخون خودرا به صورت منظم چک کنید و با پزشک خود درمورد آن صحبت کنید.

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف ایمی پرامین

ايميپرامين براي رفع بيماري افسردگي و نيز شب‌ادراري در كودكان تجويز مي‌شود.

مکانیسم اثر ایمی پرامین

این دارو جزء داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای طبقه بندی می شود و از طريق مهار برداشت مجدد نوراپي‌نفرين و سروتونين توسط پايانه سلول عصبي پيش‌سينماپسي غلظت سيناپسي آنها را در سيستم عصبي مركزي افزايش مي‌دهد.

فارماکوکینتیک ایمی پرامین

اين دارو پس از تجويز خوراكي به سرعت و به‌طور كامل جذب مي‌شود.داراي متابوليسم گذر اول كبدي بوده و متابوليت فعال آن دزپيرامين‌ مي باشد راه دفع دارو كليوي است. پيوند اين دارو به پروتئين بسيار زياد است. نيمه عمر دارو 25-11 ساعت و زمان لازم براي شروع اثر ضد افسردگي 3-2 هفته مي‌باشد.

عوارض جانبی ایمی پرامین

*
سایر عوارض (درصد نامشخص):
قلبی عروقی: آریتمی قلبی، نارسایی قلبی، حوادث عروق مغزی، تغییرات الکتروکاردیوگرام، بلوک قلبی، افزایش فشارخون، سکته قلبی، افت فشارخون وضعیتی، تپش قلبی، تاکی کاردی
سیستم اعصاب مرکزی: آژیتاسیون، اضطراب، آتاکسی، گیجی، هذیان، دیس اورینتیشن (اختلال در تشخیص موقعیت)، سرگیجه، خواب آلودگی، تغییرات الگوی الکتروانسفالوگرام، واکنش خارج هرمی، زمین افتادن، خستگی، توهم، سردرد، هیپومانیا، بی خوابی، کابوس شبانه، کرختی، خواب رفتگی اندام، نوروپاتی محیطی، سایکوز (روان پریشی)، بی قراری، تشنج، اختلال چشایی، احساس سوزن سوزن شدن
پوستی: ریزش مو، افزایش تعریق، خارش، حساسیت پوست به نور، راش پوستی، کهیر
غدد درون ریز و متابولیسم: کاهش میل جنسی، کاهش گلوکز سرم، گالاکتوره، ژینکوماستی، افزایش میل جنسی، افزایش گلوکز سرم، سندرم ترشح نامناسب هورمون ضدادراری (SIADH)، افزایش وزن، کاهش وزن
گوارشی: کرامپ شکمی، بی اشتهایی، یبوست، اسهال، درد اپی گاستر (سر دل)، انسداد روده، سیاه شدن زبان، تهوع، التهاب دهان، التهاب غدد زیرزبانی، استفراغ، خشکی دهان
ادراری تناسلی: هایپرتروفی پستان، ضعف جنسی، تورم بیضه، وقفه در دفع ادرار، احتباس ادرار، گشادی مجاری ادراری
هماتولوژی و انکولوژی: آگرانولوسیتوز، افزایش سطح ائوزینوفیل، پتشی، پورپورا، ترومبوسیتوپنی
کبدی: یرقان کلستاتیک، هپاتیت، افزایش سطح سرمی آنزیم های ترانس آمیناز
ازدیاد حساسیت: ازدیاد حساسیت (مانند تب دارویی، ادم)
عصبی، عضلانی و اسکلتی: لرزش، ضعف
چشمی: اختلال تطابق، گلوکوم با زاویه بسته، تاری دید، گشادی مردمک
گوشی: وزوز گوش

تداخلات دارویی ایمی پرامین

*
مشخصات کلی تداخلات:
– سوبسترای CYP1A2
– سوبسترای CYP2C19
– سوبسترای CYP2D6
– سوبسترای CYP3A4
– تشدید اثرات آنتی کولینرژیک
– تشدید اثرات تضعیف‌کننده CNS
– کاهش اثرات مرکزی هیستامین
– تشدید اثرات اکستراپیرامیدال
– تشدید اثرات افزاینده فشارخون
– تشدید هیپوناترمی
– تشدید اثرات کاهنده فشارخون
– تداخل با اثر آنالوگ های نوراپی‌نفرین رادیونشان شده
– کاهش آستانه تشنج
– تشدید اثرات سروتونرژیک

تداخلات رده X (پرهیز):
آکلیدینیوم، آزلاستین (نازال)، بروموپرید، برومپریدول، سیمتروپیوم، داپوکستین، دروندارون، الوکسادولین، فکسینیدازول، گلیکوپیرولات (استنشاق دهانی)، گلیکوپیرونیوم (موضعی)، فراورده‌های رادیو دارویی آیوبنگوان، ایپراتروپیوم (استنشاق دهانی)، لووسولپرید، لینزولید، متیلن بلو، مهارکننده‌های مونو آمین اکسیداز (ضدافسردگی)، اورفنادرین، اوکساتومید، اوکسوممازین، پارالدهید، پیتولیسانت، پتاسیم کلرید، پتاسیم سیترات، پراملینتید، راساژیلین، روفناسین، سافینامید، سلژلین، تالیدومید، تیوتروپیوم، اومکلیدینیوم

کاهش اثرات داروها توسط ایمی پرامین:
مهارکننده‌های استیل کولین استراز، آگونیست های آلفا 1، آلفا 2 آگونیست ها، آلفا 2 آگونیست ها (چشمی)، داروهای معدی – روده‌ای (پروکینتیک)، گوانتیدین، فراورده‌های رادیو دارویی آیوبنگوان، ایتوپرید، لووسولپرید، لوفکسیدین، نیتروگلیسیرین، پیتولیسانت، سکرتین

کاهش اثرات ایمی پرامین توسط داروها:
مهارکننده‌های استیل کولین استراز، باربیتورات ها، برومپریدول، کاربامازپین، پگ اینترفرون آلفا-b۲، گیاه علف چای، تنباکو (دود کردن)

افزایش اثرات داروها توسط ایمی پرامین:
الکل (اتیل)، آگونیست های آلفا/ بتا، آگونیست های آلفا 1، آمیفاپپریدین، آمی‌فوستین، آمفتامین‌ها، داروهای آنتی کولینرژیک، داروهای ضد سایکوز، داروهای ضد سایکوز (نسل دوم [آتیپیکال])، آسپیرین، آزلاستین (نازال)، بتا 2 آگونیست ها، بلونانسرین، برکسانولون، برومپریدول، بوپرنورفین، بوپروپیون، سیمتروپیوم، سیتالوپرام، کلوزاپین، تضعیف‌کننده‌های CNS، دسموپرسین، دروندارون، دولوکستین، الوکسادولین، اس سیتالوپرام، فکسینیدازول، فلونیترازپام، گلوکاگون، گلیکوپیرولات (استنشاق دهانی)، داروهای کاهنده فشارخون، آیوهگزول، آیومپرول، آیوپامیدول، فراورده‌های حاوی لوودوپا، متوتری‌مپرازین، متیلن بلو، متی‌روسین، میرابگرون، نفازودون، نیکوراندیل، نیتروپروسید، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (اختصاصی COX2)، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (غیراختصاصی)، آگونیست های اوپیوئیدی، اورفنادرین، اکسی تریپتان، اکسی کدون، پارالدهید، فولکودین، پیریبدیل، پتاسیم کلرید، پتاسیم سیترات، پرامی‌پکسول، کینیدین، راموسترون، روفناسین، روپینیرول، روتیگوتین، داروهای سروتونرژیک (خطر بالا، متفرقه)، تضعیف‌کننده‌های CNS سروتونرژیک غیر اوپیوئیدی، اوپیوئید های سروتونرژیک (خطر بالا)، سدیم فسفات، سولفونیل اوره‌ها، سوورکسانت، تالیدومید، تیازید و دیورتیک های شبه تیازیدی، تیوتروپیوم، توپیرامات، ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای، ویلازودون، آنتاگونیست های ویتامین کا، ورتیوکستین، یوهیمبین، زولپیدم

افزایش اثرات ایمی پرامین توسط داروها:
آکلیدینیوم، آجمالین، آلفوزوسین، آلیزاپرید، آلموتریپتان، آلوسترون، آلترتامین، آمانتادین، آمی سولپرید (خوراکی)، آمفتامین‌ها، داروهای ضد تهوع (آنتاگونیست های 5HT3)، داروهای ضد سایکوز، بنپریدول، داروهای کاهنده فشارخون، فراورده‌های حاوی سم بوتولینوم، بریمونیدین (موضعی)، بروموپرید، برومپریدول، بوسپیرون، کانابیدیول، ماری‌جوانا (شاهدانه)، کلرال بتائین، کلرمتیازول، کلرفنسین کاربامات، سایمتیدین، سیتالوپرام، کوبیستات، کوکائین (موضعی)، سیکلوبنزاپرین، مهارکننده‌های قوی و متوسط CYP2D6، داپوکستین، دکس ‌متیل‌فنیدات، متیل‌فنیدات، دکسترومتورفان، دیازوکسید، دایمتیندن (موضعی)، داکسیلامین، درونابینول، دروپریدول، دولوکستین، التریپتان، مشتقات ارگوت، اس سیتالوپرام، اسکتامین، فلوکستین، فلووکسامین، گلیکوپیرونیوم (موضعی)، گیاهان (با خاصیت کاهنده فشارخون)، هیدروکسی زین، ایپراتروپیوم (استنشاق دهانی)، گیاه کاوا، لاسمیدیتان، لمبورکسانت، لینزولید، لیسورید، لورکاسرین (از بازار دارویی ایالات‌متحده جمع‌آوری‌شده)، لورمتازپام، لومفانترین، منیزیم سولفات، ملاتونین، متاکسالون، متوتری‌مپرازین، متوکلوپرامید، متی‌روسین، میانسرین، مینوسیکلین (سیستمیک)، مولسی‌دومین، مهارکننده‌های مونو آمین اکسیداز (ضدافسردگی)، نابیلون، نفتوپیدیل، نیسرگولین، نیکوراندیل، اوبینوتوزومب، اندانسترون، اوکساتومید، اوکسوممازین، اوزانیمود، پاروکستین، پگ اینترفرون آلفا-b۲، پنتوکسی فیلین، پرامپانل، مهارکننده‌های فسفودی استراز 5، پراملینتید، پروکاربازین، آنالوگ‌های پروستاسیکلین، کیناگولید، راموسترون، راساژیلین، روفینامید، سافینامید، سلژلین، اوپیوئید های سروتونرژیک (خطر بالا)، آگونیست های گیرنده 5HT1D (تریپتان ها)، مهارکننده‌های باز جذب سروتونین/ نوراپی نفرین، سدیم اکسیبات، گیاه علف چای، اسپند، تتراهیدروکانابینول و کانابیدیول، فراورده‌های تیروئید، تری‌مپرازین، اومکلیدینیوم، فراورده‌های والپروات

تداخل با غذا:
ذکر نشده است.

هشدار ها ایمی پرامین

در موارد زير مصرف اين دارو بايد با احتياط فراوان مصرف شود:
الكلسيم‌حاد، آسم، اختلالات دو قطبي، اختلالات خوني‌و گوارشي، گلوكوم با زاويه باريك‌، افزايش‌فشار كره چشم، پركاري تيروئيد، هيپرتورفي پروستات، عيب كار كليه، اسكيزوفرني، حملات تشنجي، حساسيت به داروهاي ضد افسردگي سه حلقه‌اي و احتباس ادرار.

توصیه های دارویی ایمی پرامین

1. از قطع ناگهاني مصرف دارو بايد پرهيز شود. در صورت نياز، كاهش مقدار مصرف به تدريج در طول يك دوره حداقل 4 هفته‌اي بايد انجام شود.
2. در هفته‌هاي اول درمان به دليل افزايش تمايل به خودكشي بايد بيمار را تحت نظر قرار داد
3. بيش از يك داروي ضد افسردگي در يك زمان نبايد تجويز شود.
4. براي شروع اثرات درماني اين دارو حداقل دو هفته وقت لازم است.
5. درمان سالمندان بايد با حداقل مقدار شروع شود، زيرا به عوارض جانبي اين دارو حساسترند.
6. به علت نيمه‌عمر طولاني دارو تجويز يك‌باره مقادير آن در موقع خواب، كفايت مي‌كند.
7. به بيمار بايد ياد‌آوري شود كه در صورت بروز علائم آنتي‌موسيكاريني به درمان ادامه دهد، چون به اين اثرات تا حدي تحمل حاصل مي‌شود.
8. در صورت وجود سابقه مصرف مهار كننده‌هاي آنزيم MAO توسط بيمار، بايد دو هفته بعد از قطع آن مصرف اين دارو را آغاز نمود.
9. در صورت ضرورت مصرف دارو‌هاي مهار‌كننده MAO بايد حداقل يك هفته ميان قطع اين دارو و شروع مصرف داروي جديد فاصله ايجاد شود.
10. اين دارو با ايجاد خواب‌آلودگي ممكن است بر اعمالي كه نياز به مهارت و هوشياري دارند مانند رانندگي، تأثير بگذارد.
11. دوره درمان با اين دارو بايد كامل شود.اين دارو نبايد بيش از مقدار توصيه‌شده مصرف شود.
12. در صورت فراموش كردن يك نوبت مصرف دارو،اگر رژيم درماني به صورت چند نوبت در روز مي‌باشد، به محض به يادآوردن آن نوبت بايد مصرف شود، مگر اينكه تقریباً زمان مصرف نوبت بعدي فرا رسيده باشد، در اين صورت، مقدار مصرف بعدي نيز نبايد دو برابر گردد. اگر رژيم درماني بصورت مصرف در هنگام خواب باشد، نبايد هنگام صبح دارو مصرف شود. بهتر است در اين موارد با پزشك مشورت گردد.
13. به دليل احتمال بروز منگي و سرگيجه و هنگام برخاستن ناگهاني از حالت خوابيده يا نشسته بايد احتياط نمود.
14. با مصرف اين دارو خشكي‌دهان ممكن است بروز نمايد .در صورت تداوم اين عارضه به مدت بيش از دو هفته بايد به پزشك مراجعه نمود.
15. احتمال بروز حساسيت به نور با مصرف اين دارو وجود دارد.لذا ضروري است از پوشش ضد آفتاب استفاده شود.
16. بيمار بايد 7-3 روز پس از قطع مصرف دارو تحت نظر باشد.
17. در صورت نياز به هرگونه عمل جراحي يا درمان اضطراري، پزشك بايد از مصرف دارو مطلع شد.